Als je bij Eijsden het voet-fietsveer naar de Belgische overzijde neemt, kun je via verschillende routes heel prettig (vlak!) naar Maastricht fietsen.
Lanaye (Ternaaien) ligt op een landtong tussen de Maas aan de oostkant en het Albertkanaal aan de westzijde. Via een tuibrug, die in de omgeving van verre zichtbaar is door de hoge kabelconstructie, gaat de weg naar Eben-Emael. Wij hebben echter alleen op de brug de omgeving verkend en zijn langs deze kant van het kanaal verder gefietst.
De Pont de Lanaye is op 2 juli 1986 in gebruik genomen.
De brug biedt naar het noorden een goed zicht op de doorgang van het Albertkanaal naar de Maas via het sluizencomplex van Klein-Ternaaien: "de stop van Ternaaien". Dit complex bestaat uit drie sluizen, 2 kleine en een grote. Momenteel wordt er een vierde, grote sluis van ruim 200m x 25m gebouwd. Om langs het enorme bouwterrein te fietsen was niet zo prettig, maar wij vonden het wel indrukwekkend om zo'n sluis in aanbouw te zien.
Het verval naar de Maas is hier 14 meter!
Het Albertkanaal is een belangrijke scheepvaartverbinding tussen Antwerpen en Luik. Van Ternaaien naar het noordwesten is om hoogteverschillen te overbruggen een (60 meter) diepe kloof gegraven door het Plateau van Caestert (in Nederland St-Pietersberg). Door deze kloof fietsten wij langs het Albertkanaal en bloemrijke bermen naar Kanne.
In Kanne bereikten we het mooie Jekerdal en kozen daar de fietsroute over een landweggetje aan de oostzijde van de Jeker, niet zonder even een kijkje te nemen bij het riviertje en de oude molen, die volop in restauratie was.
Een grote schaapskudde kwam juist uit de heuvels en aan de andere kant zagen we Kasteel Neercanne.
Verderop aan de Nekummerweg was een mooi landhuis met een oude hoogstamboomgaard met veel nieuwe aanplant.
Het Jekerdal, heel in de verte de Apostelhoeve.
We hadden de St. Pietersberg als doel gekozen, o.a. om vlinders te zoeken. Maar het was die hele dag zwaar bewolkt en koud. Niet alleen lieten de vlinders zich niet zien, maar wij zelf liepen te verkleumen, zodat we het bij een korte wandeling hebben gehouden en later in Maastricht een warme chocolademelk hebben gedronken. Voor de wind terug naar Eijsden was dan wel weer zo prettig!
De ENCI-groeve is altijd een treurig schouwspel in deze natuur, maar gelukkig worden er inmiddels ook weer stukjes aan de natuur teruggegeven, zoals hier in de Oehoevallei
Geen opmerkingen:
Een reactie posten