Den Helder aan de zee

Na onze vogelworkshop bij Mart Schrieken op Huisduinen hebben we eerst een lekker kopje koffie gedronken bij Nogal Wiedes, een leuk strandpaviljoen vanwaar je uitkijkt over de dijk en de zee richting Texel. Vandaar reden we op de fiets langs de Lange Jaap en het natuurgebied de Grafelijkheidsduinen. Dat ligt naast een militair terrein en heeft in vroeger tijden als oefenterrein dienst gedaan. Maar dat is nu de grap van Den Helder, ontdekten wij, overal vind je mooie natuurgebiedjes, ook waar je dat helemaal niet verwacht.

Fietsen over de westelijke Noordzeedijk naar Den Helder en langs de noordzijde naar de haven is trouwens erg leuk, vooral op dagen dat het niet al te druk is. In het weekend is het bij mooi weer laveren tussen de fietsers en wandelaars, maar op stille doordeweekse dagen is er ruimte en rust, ook voor de steenlopertjes die zich in de warmte van de voorjaarszon tussen de keien van de dijk nestelen. Hier en daar was een visdiefje op jacht en plots zagen we een huiler opduiken.

Wonderlijk hoe de verschillende stromingen elkaar hier kruisen met de zandplaat Noorderhaaks/ de Razende Bol en Texel aan de horizon.

Iets zuidelijker langs de kust richting Julianadorp (strandafslag Zee van Tijd) liggen strekdammen in zee, waar veel vogels rusten of foerageren. Altijd leuk om een kijkje te nemen.

Ik heb geruime tijd gekeken naar een visdiefje dat hier op jacht was. Steeds draaide hij zijn rondje en dook daarbij onverschrokken loodrecht het water in om al dan niet met prooi weer boven te komen. Bij geen succes volgde een nieuwe poging. Dat gold ook voor mijn foto's, want het is knap lastig om uit de hand met een zware 300 mm-lens  een supersnelle stern haarscherp op het gewenste moment vast te leggen. De resultaten zijn dan ook niet helemaal bevredigend.

Hier en daar waren ook enkele steenlopertjes en scholeksters, maar het merendeel van de populatie werd gevormd door meeuwen.

Als er ineens een enthousiaste hond kwam aangerend was het met de rust gedaan en zochten de voorste gelederen op de strekdam in slagorde hun heil op de volgende dam.

De uilen en roofvogels van valkenier Mart Schrieken

De voornaamste aanleiding tot onze Den Helder-vakantie betrof dus een workshop bij valkenier Mart Schrieken.  Een dezer dagen hadden we een afspraak met hem op zijn locatie in een grote schuur bij een boerderij niet ver van de vuurtoren op Huisduinen. De tijd die we nodig hadden om er op de fiets te komen viel mee en om half tien zagen we de valkenier al met een van zijn vogels op de hand in het zonnetje voor de schuur zitten. Deze vogel had hij nog maar pas en liet hij iedere dag een poosje wennen aan zijn nieuwe omgeving en de nabije aanwezigheid van mensen. De vogel werd door zijn assistente naar zijn hok gebracht en wij gingen mee de schuur in om tussen de hooibalen met elkaar kennis te maken en alvast iets te leren over uilen en roofvogels en het valkeniersvak. Daarna moesten we even "droog" oefenen hoe we de vogels op de handschoen konden ontvangen. Vervolgens stelde Mart ons voor aan het prachtige kerkuiltje Jut. Een stukje piepkuiken in een uitgestoken hand en een uitnodigende lokroep deed Jut niet lang aarzelen om ook bij Rob en mij op de handschoen te landen.

Gewoonlijk wordt er gewerkt met de stugge bruine handschoenen, maar we werden verzocht om ook even te oefenen met nieuwe witte handschoenen. Wie zijn huwelijk een speciaal tintje wil geven door de ringen te laten aanvliegen door een kerkuiltje, kan daarvoor ook bij Schrieken terecht en dan is een witte handschoen over het algemeen toch iets toepasselijker dan een bruine. Op de details wordt ook gelet! Jut leek geen enkel bezwaar tegen de kleur te hebben.
Het zijn de kleine witte uilen die worden meegenomen op schoolbezoeken. Een vriendin van ons vertelde later dat hij al twee keer bij haar kinderen op de BSO is geweest en dat ze dat wel boeiend en indrukwekkend hadden gevonden.

Ons volgende project diende zich aan in de persoon van Jordan, een vrouwelijke Afrikaanse Oehoe. We leerden dat oehoes een beetje onberekenbare en eigenzinnige uilen zijn en dat zou wel blijken aan het eind van haar optreden toen ze zich niet zomaar liet paaien om in haar kooi teruggezet te worden. Maar eerst heeft ze ons toch het genoegen gegund om aan te vliegen en zich te laten bewonderen.

Het was niet de bedoeling om de ene vogel los te laten in de ruimte waar de ander nog los is, zodat wij intussen naar buiten gingen om de assistente gelegenheid te geven Jordan terug te laten komen en in haar hok te zetten. Later, toen de schuur weer vrij was, was het de beurt aan een Europese oehoe. Maar deze was op de een of andere manier niet helemaal op z'n gemak en gaf meteen een staaltje oehoe-eigenwijzigheid ten beste. Zijn humeur werd al onmiddellijk duidelijk aan zijn pluimen, die aanvankelijk plat op de kop lagen en steeds een zekere ontstemming bleven verraden. De pluimen zijn niet de oren, maar hebben de functie om de stemming van het dier aan te geven. De oren liggen in de kop naast de ogen.  Onze leermeester vertelde ook over de variaties in de kleur van de ogen.
Maar die details horen bij een workshop.

Buiten gingen we aan de slag met een woestijnbuizerd die al lang deel uitmaakt van Schrieken's vogelclub. Ondanks de flinke wind deed Pieter wat er van hem verwacht werd, zolang we hem maar met de kop in de wind op de hand lieten landen. De vogels houden niet van de wind in de kont.

Deze vogels hebben een zendertje op de rug om ze eventueel terug te kunnen vinden in het vrije veld.

We hebben de demonstratie afgesloten met de vogels in de hokken, waaronder een prachtig torenvalkje en de slechtvalk die tot zijn eerste vogels behoort. Het zijn alleen de slechtvalk en de havik, die wettelijk voor jacht ingezet mogen worden. Bijvoorbeeld in een vernuftig samenspel tussen hond, fret en vogel (havik meen ik) bij het bestrijden van de overlast van konijnen op begraafplaatsen. Andere nuttige en misschien meer diervriendelijke inzet van de vogels is bij het verjagen van andere vogels die een overlast kunnen vormen. Zo worden bijvoorbeeld meeuwen die hun nesten maakten op het platte dak van een kinderdagverblijf en daardoor een bedreiging werden voor de kleine kinderen buiten, verjaagd door de inzet van de roofvogels. Dat is een project van drie jaar voordat alle generaties meeuwen weten dat het op dat dak slecht toeven is en ervan wegblijven.

Met het verhaal van de hond, de fret en de vogel op de begraafplaats kwam er een eind aan de boeiende ochtend en namen we afscheid.
Over het algemeen hebben we niet zoveel op met dieren in gevangenschap, maar we zijn er wel van overtuigd dat er verantwoord en met respect met deze dieren wordt omgegaan en in ieder geval was het voor ons een unieke belevenis om op deze wijze met deze prachtige vogels kennis te maken.
Wie ook meer wil leren en wil vliegen met de vogels, kunnen we aanraden een keer een workshop te boeken. Mart Schrieken is een boeiende man van veel kennis en verhalen met wie de tijd omvliegt. Maar je moet er wel de portemonnaie voor trekken. Meer informatie op https://www.schrieken.info/
Voor ons was het een mooi cadeau, dat we zeer gewaardeerd hebben.

Een week Den Helder in mei

De ene week zaten we nog in het uiterste zuiden van ons land, een week later trokken we de lijn diagonaal door naar Den Helder. Het was te laat voor de glorie van de bollenvelden, maar we konden nog van de laatste kleurtjes meegenieten.

In Camping Duinhoeve hadden we een aardige kleine camping temidden van de bollenvelden aan de zuidzijde van Den Helder gevonden. Bomen en hagen boden bescherming tegen wind en zon, fleurige planten gaven extra kleur aan deze vriendelijke omgeving en het geheel trok insecten en veel vogels aan: van heggenmus, grasmus en huismus tot mezen en zwermen puttertjes - ze vrolijkten ons verblijf verder op met hun hoge voorjaarslied.

Maar voor dit kleine grut kwamen we niet speciaal naar Den Helder. We hadden een workshop bij valkenier Mart Schrieken cadeau gekregen en daaraan hebben we een weekje kamperen toegevoegd.

Op twee koude dagen na hebben we een heerlijke, zonnige week gehad. 

En het bleek dat Den Helder en het noordelijke vasteland genoeg te bieden hadden. Aan een dagje Texel zijn we niet eens meer toegekomen. Ook Fort Kijkduin bleef buiten ons programma, maar de oude Rijkswerf en het Marinemuseum vonden we beslist een bezoek waard. Willemsoord is sowieso leuk om even rond te zwerven en de aardigste plek om van de geneugten van de horeca te genieten. Kunstenaar Ruud van de Wint heeft zijn sporen in Den Helder achtergelaten o.a. op de Nollen en in het culturele kader verdienen ook het gebouw en de dienstverlening van de openbare bibliotheek een vermelding.  

Hoe dan ook, wij hebben een fijne week gehad, waarvan we vele dagen afsloten met een prachtige zonsondergang vanaf onze camping.

Noorbeekse heuvels met een uitstapje naar België

Begin mei waren we in Maastricht en hadden we gelegenheid voor een wandeling in de Limburgse heuvels. De keuze voor Noorbeek valt nauwelijks nog verrassend te noemen, maar ons verveelt deze omgeving nooit. De zon scheen, een bescheiden windje waaide, ideale omstandigheden voor een fijne wandeling. Noorbeek ontving ons met de meiboom naast de kerk en onderweg lachte en floot het voorjaar ons aan alle kanten toe.
Fris voorjaarsgroen kleurde het landschap in vele tinten met overal de witte accenten van meidoorn, look zonder look en fluitekruid, de graslanden waren doorspekt van gele boterbloemen en paardenbloemen. De bloemige bermen van holle wegen trokken insecten aan, overal zongen de vogels hun hoogste lied. En beneden ons zagen wij Noorbeek verdwijnen en België vastere vormen aannemen.

Het natuurlandschap van Altenbroek lieten we achter ons, toen we rechtsaf sloegen om de steile helling naar St. Pietersvoeren af te dalen. Een weids uitzicht kon alleen de schoonheid van de Voerstreek bevestigen.

Aan onze voeten bloeiden de voorjaarsbloemen in grote getale en velerlei kleuren. Gele sleutelbloemen naderden het eind van hun bloeiperiode, maar ratelaars namen het stokje over. Het blauw van ereprijs en kruipend zenegroen mengde zich koel en moeiteloos met witte margrieten, look zonder look en grote muur. De eerste rozen ontvouwden zich roze boven de koekoeksbloemen. Een ver-Voer-end  florafeestje!

We liepen de route in de goede richting. Dalen op dit pad naar St. Pietersvoeren, terwijl de weg omhoog terug richting Limburg aanmerkelijk minder steil is.

Tussen het prille voorjaarsgroen is het skelet van de bomen nog zo mooi zichtbaar

We hadden Ulvend bereikt, tegen de grens met Nederland. Meer dan aan bezinning waren we toe aan een heerlijk ijsje van het Bakhuis. Brandstof voor het vervolg van onze voettocht met Epen al weldra in zicht.

Met alle alarmerende berichten over de afnemende bijen- en - in het algemeen - insectenstand, kun je alleen maar blij worden van meidoornhagen en bloemenweiden.

Deze weiden bij nadering van Noorbeek waren een effen groen graslaken en de leefomgeving van deze bijzondere koeien en kalveren, die heel vrolijk - misschien voor het eerst buiten - van beneden de wei omhoog kwamen ingerend. Hun uiterlijk viel ons op, omdat een deel van de vacht lichtbruin en glad was en het andere deel donkerder en dikker behaard. Het schijnt een speciaal ras te zijn.

Grote boerderijen met binnenhoven en vriendelijk vakwerkhuizen.

De dekens hingen buiten te luchten en ieder moment verwachtte ik Vrouw Holle om de veertjes in het rond te kloppen. 

Terug bij het startpunt. Wie ooit in Noorbeek gewandeld heeft, kent vast Café d'r Pley.