Natuur heeft de overhand op natuurcamping De Kunne aan de Dinkel

Vanaf 30 juni hadden we een plaatsje op camping De Kunne in De Lutte (Ov) gereserveerd. We kenden deze camping van vorig jaar. Met de ruimte, het schone sanitair en de gegarandeerde rust hadden wij er alle vertrouwen in dat we hier optimaal covid-proof konden verblijven. Dat ging dan ook helemaal goed.

 

We hadden een heel vrij plaatsje midden op het veld, waar we vrij zicht hadden op de merels, lijsters en kwikstaarten, die in het gras voor ons op zoek waren naar voedsel. De mussen gaven de voorkeur aan de hoge grassen in het verdiepte veldje en een roodborstje zat dagelijks op zijn gemak op het paaltje voor ons neus en scharrelde bij de voortent rond.

De weersomstandigheden waren niet zo veelbelovend en stabiel als de vorige weken in Limburg, maar dat leverde af en toe weer spectaculaire luchten en lichten op. Op een of twee fikse regendagen na hebben we tussen de buien door toch mooie fietstochten kunnen maken en op andere momenten was het bos bij de hand. Zodra het even droog was liepen we het bos naar de Dinkel in en daar viel altijd wel weer wat te beleven.

Een gehakkelde aurelia warmde zich na de regen op in de zon, een citroenvlinder hing nog half verscholen onder de bladeren. Bruin zandoogje, bont zandoogje, parende libelles, de rupsen van st. Jacobsvlinders, verschillende witjes waaronder het klein geaderd witje koesterden zich in de zon.

De roffel van de grote bonte specht is hier geen onbekend geluid en ook de lach van de groene specht weerklinkt nog wel eens, maar dit keer heb ik ook de kleine bonte specht gevonden en die had ik nog nooit eerder gezien. Het meest onderscheidend vind ik de tekening op de rug met de doorlopende witte spikkels op het zwarte verenkleed. 

Jonge roodborstjes alom, altijd alleen - in tegenstelling tot de bonte vliegenvangers met hun jongen, die en masse opvlogen als wij naderden.

De Dinkel slingert zich door het Lutterzand en om het bosgebied van de camping. De geologische geschiedenis van de ijstijden tot op heden laat zich hier aflezen in de verschillende aardlagen. Ik vond hierover een kort en verhelderend filmpje op het internet via: https://www.gea-geologie.nl/artikelen/de-dinkel-doorsnijdt-het-lutterzand 

Deze rivierkreeft maakte geen reis door de tijd maar over de rivierbodem. Gezien de zwarte kleur denk ik dat dit wel een inheemse rivierkreeft is.

De bomen contrasteerden in de laatste zonnestralen tegen een zwarte lucht. In de verte donderde het en even later liepen we in de regen terug naar de camping. Door al die nattigheid schoten de paddenstoelen als...... ja: paddenstoelen uit de grond, sommige waren zelfs al weer op hun retour.

 

De natuur loopt wel eens uit de pas, niet zelden als gevolg van menselijk gedrag. Zo is de eikenprocessierups in Nederland op vele plaatsen uitgegroeid tot een ware plaag, zeker sinds vorig jaar. Dat is niet fijn als er zoveel eiken rond de camping staan. Mezen zijn hier genoeg en hun aanwezigheid wordt gestimuleerd via vele mezenkastjes, maar dat is niet afdoende om de vele rupsen te bestrijden. Geen spuitmiddelen worden hier ingezet, maar de stofzuiger - onder belangstelling van de aanwezige campinggasten natuurlijk.