Een koppeltje zwaluwen en een vrolijke vink lieten zich wat meer in de kijker spelen.
Bij Berghum staat nog een klöpkeshoesje.
Klöpkeshuuskes waren vroeger veel op boerenerven te vinden en boden onderdak aan ongetrouwde vrouwen die hun tijd veelal met bidden en liefdadige werken doorbrachten. Vooral in roerige tijden van het Christendom riepen de klöpkes, door aan te kloppen bij huizen, op om in het geheim naar katholieke kerkdiensten te gaan. Meestal werden de klöpkes onderhouden door de boer op wiens erf het huisje stond.
Rechtsaf sloegen we de Stroothuizerweg in en daar zagen we in een veld twee patrijzen.
Het Omleidingskanaal is in 1965 aangelegd als overlaat van de Dinkel als er teveel wateraanvoer is. Door de vele bochten in de Dinkel was de waterafvoer niet efficiënt, waardoor vooral in de winter de landerijen nogal eens onderliepen.
Natuurreservaat Stroothuizen.
In 1991 kon Staatsbosbeheer een maisakker overkopen, waar ze door een aantal ingrepen zoals het stoppen van de drainage en het afgraven van de toplaag een natuurlijk nat heidegebied heeft kunnen creëren. Kwelwater welde weer op en dit schone, onbemeste water volgde spontaan een oude beekloop. Veel planten zijn vanzelf weer ontkiemd uit oud zaad dat jarenlang in de bodem bewaard is gebleven. Moeraswolfsklauw, beenbreek, dopheide en klokjesgentiaan komen hier nu o.a. weer voor. Op drogere stukken ontwikkelde zich een droog heidetype met soorten als struikheide en brem. Aldus een toelichtingsbord aan de rand van het terrein.
Verderop tegenover de schaapskooi vonden we een pad, waar we een stuk zijn ingelopen om met dit gebiedje te kunnen kennismaken. Het is een prachtig afwisselend terrein, waar behalve grote sparren (?) gelukkig ook een flink eikenbos stond. Want de wolken hadden zich inmiddels flink samengepakt en het
eikenbos en onze plu boden goede bescherming tegen de bui die zich nu met kracht ontlaadde.
Zo snel als die bui was gekomen, verdween die ook, waarna de zon weer doorbrak.
Beenbreek:
Beenbreek:
We fietsten tot het eind van het ven en sloegen daar rechtsaf. Ook daar was een ingang en hebben we opnieuw de fiets neergezet om nog een nader kijkje te nemen. Een laag en nat gebied hier, terwijl aan de andere kant hoger gelegen droge heide de overgang naar een ander terrein markeert.
In het bos zong een roodborstje het hoogste lied, stille vlinders en andere insecten bevolkten de dopheide.
Helemaal zeker van de soorten ben ik niet, maar een dikkopje, klein geaderd witje, koolwitje en heideblauwtje - schat ik in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten