Op het terras van de boerderij hingen de koolmezen aan de pinda's, maar op het landje trof ik staartmezen in de bomen langs het pad, mooi dichtbij. Altijd lastig fotograferen die beweeglijke staartmeesjes, maar het is dit keer wel gelukt.
Die tak op de achtergrond is wel erg aanwezig, maar toch.... die kleine pluizige mees met z'n leerachtige zwarte pootjes....
Als je wilt, heb je dit landje binnen een kwartier rondgelopen, maar ik heb hier nu twee uur rondgebanjerd en genoten. Van de luchten in het water, de bloesembomen en het prille lentegroen, de vogels en vlinders. En de stilte, want veel mensen kiezen voor de Bosbaan en het pad langs de Nieuwe Meer, de boerderij, maar slaan dit prachtige stukje land over. Ook de vliegtuigen waren opvallend afwezig, heel fijn!
Atalanta en Gehakkelde Aurelia.
Weerspiegelingen
Overblijfsel van een woelige winter.
Niet te missen: overal hoorde je de tjiftjaf
Een paartje futen, dat in rust op het water dreef, probeerde ik vanachter de bosjes te fotograferen, maar ze waren zo slaperig niet of ze hadden me in de gaten.
Zo mooi! En als je het pad volgt, lijkt het bijna onder een poort van meidoorns en andere boompjes te verdwijnen.
Heggenmussen en winterkoninkjes behoren hier ook tot de vaste populatie, maar ze waren zo druk met elkaar het hof te maken dat ik ze geen moment stil voor de lens kon krijgen. Maakt niet uit, het was evengoed genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten