Voor deze zaterdagmiddag hadden we een wandeling met logees in de AWD in de planning. Het geluk was weer met ons: de stevige regenbuien van die ochtend trokken tegen de middag weg en zo restten slechts zware bewolking en een stevige bries. Het was koud genoeg om een winterjas aan te trekken, maar dat mocht de pret niet drukken. Door deze weersomstandigheden was het uitermate rustig in de duinen. Een enkeling rond Panneland en wat renners op het verharde pad naar zee, verder kwamen we geen kip tegen. Langs het kanaal bij het Eiland van Rovers liepen we, waar de velden rood van de zuring (schapenzuring?) kleurden. Een damhert keek ons verrast aan. Deze dag zouden we overal tijdens onze wandeling damherten tegenkomen en hier is het eerder uitzondering dan regel als dat niet zo is.
Bij het kruispunt van het Schusterkanaal vertelden we onze gasten van de vos die we hier deze winter samen met vele anderen hadden gezien. Nu was het er ongekend stil. Rob grapte dat hij de vos even zou roepen en gaf een fluitje. Tot onze stomme verbazing kwam daar de rugzakvos aangedrenteld! Grote hilariteit natuurlijk. Maar het beestje zag er niet zo florisant uit. Even later trok grote consternatie onder de merels en vinken onze aandacht en jawel: onze vos had een merel in de bek, maar was weinig rust gegund om deze te verschalken!
Ons besluit om naar zee door te lopen leidde ons over de Duizendmeterweg. Voor ons was dit gebied ook nieuw. Hoe gemakkelijk kun je dieren niet zien.....maar met een paar momenten geduld, blijken er drie mooie mannen verscholen in de vallei.
Een kneutje streek vlak voor ons neer op het duin. Hans Dorresteijn zou er jaloers op kunnen zijn.
Zoveel kleuren groen, dat kun je zelf niet bedenken. Prachtig!
Overal kwamen we damherten tegen en bij het Klein Zwarteveld stonden we plotsklaps ook weer oog in oog met vossen. Deze waren wel schuw en gingen er meteen vandoor.
Meer foto's, klik op de foto onder:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten