Niet veel verder kruiste opnieuw een stoer mannetje ons pad. Eenmaal bovenop de helling gekomen keek hij op ons neer en besloot zich bij onze aanwezigheid toch maar neer te leggen. Het was lastig fotograferen met alle bomen en kreupelhout op de voorgrond, dus maakten we rustig een grote omtrekkende beweging tot we hem beter in het vizier kregen. Hij liet het zich welgevallen en kon uiteindelijk nauwelijks zijn ogen open houden, zodat we hem toen maar met rust gelaten hebben.
Een paar honderd meter verder weer een hindenroedel met jongen.
Je struikelt hier bijna over die beesten.
De boswachter heeft eens aan Ingrid verteld dat damherten bijna alles eten, terwijl reeën veel kieskeuriger zijn in hun voedselkeuze en afhankelijk van minder soorten voedsel. Daardoor neemt de damhertenpopulatie steeds meer de overhand en zie je bijna geen reeën meer. Bij alle andere argumenten gevoegd, kun je je dan opnieuw afvragen hoe zinvol het is om de hertenbevolking niet te reguleren door de jacht.
Deze roedel schrok plotsklaps op en ging er als een speer vandoor het duin op. Geen jachtgeweer was de oorzaak, maar een enorm konijn, dat net zo hard schrok als de herten en er met een noodvaart vandoor ging in de tegenovergestelde richting.
Nog een extra rondje door het duin aan de andere kant van de Pannelanderweg, voordat we naar huis zouden gaan. Ook hier een roedel hinden.
Terwijl het najaar nog warm kleurt, is er al de belofte voor het voorjaar.
In de beuken- en eikenbossen vlakbij de ingang zijn vaak boomklevers. Dit keer niet gezien, maar wel goudhaantjes, echter te hoog om goede foto's op te leveren.
Het was een fantastische wandeldag. Thuis lag het werk te wachten, maar dit was weer een cadeautje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten