Watervogels en blauwe flitsen

Vanaf het Eiland van Rolvers zette ik mijn wandeling voort. Op de kop van het Van Lennepkanaal werd ik verrast door een blauwe flits. IJsvogels mogen dan een spectaculair uiterlijk hebben, maar wanneer een ijsvogel stilletjes op een tak in een boom zit met de bruine borst vooruit, moet je over een scherp opmerkingsvermogen beschikken om deze te ontdekken.  Ze hebben ons zoveel eerder in het vizier dan wij hen! Flits, weg!

Geen origineel gezichtspunt, maar hoe dikwijls geniet ik niet van het uitzicht over het Zwarte Veldkanaal? De weerspiegeling van de lucht in het water, de verschillende tinten van de bomen in de lage zon, goudgeel riet en wit berijpt gras in de schaduw van de hoge wal en bossages. Damherten graasden langs de bosrand en de waterkant. Een wintertaling voerde een fraaie landing uit en zocht een beschut plekje om zichzelf een wasbeurt te geven. Hier en daar zag ik nog enkele wintertalingen, geen grote groepen.

Ploep, plons, als dat geen dodaars was die wegdook. Maar het is altijd de vraag waar die weer bovenkomt en een aantal keren was hij weer zo snel ondergedoken dat ik te laat was met de camera. Meelopen in de zwemrichting, steeds een open plek tussen het riet zoeken om zonder beeldvervuiling te kunnen fotograferen, totdat het eindelijk raak was. Wel aan de overkant van het water dus niet echt dichtbij.

 Even verderop ontdekte ik er nog twee tussen de meerkoeten en eenden. Mooie watervogels, zulke soepele duikertjes!

Kuifeenden kunnen er ook wel wat van, maar die komen nooit ver van de plaats waar ze ondergedoken zijn weer naar boven. Kuifeenden kom je vrijwel overal tegen, maar deze ochtend vond ik vooral de mannetjes extra mooi, omdat de snavels bijna blauw oplichtten als ze boven water kwamen en het zonlicht opvingen.

Een blauwe flits en hoog boven het water aan de overzijde landde de ijsvogel. Ik neem aan dezelfde van daarstraks. Op veilige afstand evenwel en ik voel me altijd een beetje in de maling genomen door vogels die dit soort trucjes uithalen. Zo van "ha ha hier ben ik, pak me dan als je kan......!". Niet voor aan de muur in de woonkamer dus:

Op het kruispunt staan werkketen. Er zijn hier op verschillende locaties werkzaamheden en de weg naar het strand is tijdelijk afgesloten. Weinig andere mensen, geen vossen, geen gevaar: een praatje met twee vogelaars leverde een waterral in beeld op.
Hij was juist het water overgezwommen en rende aan de overkant met een drafje over de heuvel om een fotograaf aldaar te vermijden. Ik had nooit eerder een waterral gezien en met de manier van bewegen en het opgewipte staartje had ik hem op die afstand gemakkelijk voor een waterhoen kunnen aanzien. Maar onder het kijkscherm bereikte hij weer de waterkant en in het zonlicht werd het verschil wel duidelijk. In de schaduw leek de vogel donkergrijs, bijna zwart, maar in het licht bleek het bovenste verenkleed bruin, zwartgevlekt, de flanken wit gevlekt. Tot slot sluit de lange, ietwat gebogen snavel, iedere vergissing met een waterhoen zeker uit.

Vanaf mijn eigen oever heb ik een poosje staan kijken hoe hij bezig was om zijn kostje bij elkaar te scharrelen. Is de snavel niet lang genoeg, dan maar helemaal koppie onder. De lange tenen waren even goed zichtbaar.

Het zijn schuwe vogels. Toen de fotograaf aan de overkant probeerde weer wat dichterbij te komen, rende de waterral opnieuw op hoge poten de steile oever op om een stuk verderop behendig naar beneden te draven, het wipstaartje met de witte onderzijde parmantig omhoog. De afstand en de schaduw maakten verder fotograferen overbodig. Ook dit zijn geen voorbeeldige foto's, maar gezien de omstandigheden van koude, een zware 300 mm lens zonder enige steun en een lastig standpunt op mijn helling, ben ik er blij mee. En hoe dan ook met de kennismaking met de waterral!

Een specht landde net lang genoeg op een boomtak voor een snelle shot.

Van anderen had ik gehoord dat in het Schusterkanaal een troep van 21 wilde zwanen te vinden was.

Ik vond het eerste deel van de groep druk foeragerend op een plaats waar het lastig fotograferen was tussen de rietkragen en doornbosjes door. Een stukje verderop bevond zich de rest van de groep bij een redelijk open plek, waar ik me een tijdje niet ver van het water heel stil heb gehouden. Het was wel heel koud, want de zon verdween af en toe achter de toenemende bewolking en er was geen beschutting tegen de koude wind.
Een van de zwanen had me meteen in de gaten, maar durfde behoedzaam verder te zwemmen. Een groepje van vier maakte zich los uit het riet aan mijn kant en koos voor de veiligheid linksom.

De zwanen hadden gezelschap van wat tafeleenden en een aardig groepje krooneenden. Er zwom ook een paartje brilduikers tussen. Vooral de mannelijke krooneenden stelen de show met een prachtige koperbruine bollen en helderrode snavels. De vrouwtjes vind ik ook mooi met hun fijne snavels en tweekleurige kopjes, maar ze zijn veel bescheidener met hun vooral bruine verenkleed.

Een viertal tafeleenden zwom in formatie voorbij.
Nog vier wilde zwanen kozen vanuit het riet niet ver van mij het open water, maar aarzelden toen ze mij ontwaarden.

Ze kozen voor de overkant en ik deed de vlootschouw met de kliks van mijn camera. Een sierlijk saluut!

 De zon kwam weer door de wolken. Prachtig toch?!

Linksaf naar de Waterdellen was een groot wak in het ijs, waar twee knobbelzwanen, heel veel meerkoeten, een groepje kuifeenden en eveneens krooneenden hun heil gezocht hadden. Twee paartjes brilduikers hadden zich ook bij dit gezelschap gevoegd en even later dook ook hier een paartje dodaars op.

Twee brilduiker mannen bakkeleien over het hoofd van hun vrouwelijke soortgenoot heen.
Langs het kanaaltje van de Waterdellen liep ik, toen voor me een blauwe schicht vanuit de bosjes naar de overkant vloog. Als een speer! Ik had het hier helemaal niet meer verwacht. Ik stond stokstijf. De vogel had de moed om aan mijn kant van het water nog naar voedsel te duiken. Ik zie geen enkel teken van leven in dit heldere en schone kanaaltje.

De ijsvogel vloog steeds een stukje vooruit om weer een nieuw uitkijkpunt in te nemen, meestal op een lage tak, maar soms ook hoger in de bomen. Ik volgde heel langzaam en voorzichtig op het open pad aan mijn kant van het water. De zon was weg, de schouders waren moe, de handen koud; geen steun, hoge iso. Dan kan ik toch heel blij zijn met deze foto. En het is toch een geweldige belevenis om zo een stuk met een ijsvogel op te lopen.

 Dat ik na de kennismaking van daarstraks gemakkelijker een waterral kan vinden en herkennen, bleek even later. In de rietkragen richting Panneland zag ik iets bewegen. Hij zag mij ook!

Ook dit zijn geen superfoto's natuurlijk, maar ik kan terugkijken op een superdag in de winterse waterleidingduinen.