Ruige rijp en een witte wereld

"Wow" kon ik alleen maar uitbrengen, toen ik afgelopen woensdagochtend de gordijnen opendeed en een wonderlijk witte wereld van bevroren mist ontwaarde. Ik was vrij en had ook eindelijk weer eens echt de gelegenheid om op pad te gaan. Het was nog heel mistig en koud, maar ik wilde niet het risico lopen om tijdens een autotocht op weg naar een mooie locatie alles als sneeuw voor de zon te zien verdwijnen. Dus heb ik het dichtbij huis gezocht: op de fiets naar het Amsterdamse Bos. 

Zelfs de vriendelijke klimopblaadjes in de tuin waren nu uitgerust met venijnig ogende stekels. "Ruige rijp" wordt dit genoemd. Het is een bijzondere vorm van rijp, waarbij onderkoelde druppeltjes mist bij vorst pas bevriezen als ze in aanraking komen met voorwerpen. Als mist en vorst lang genoeg aanhouden, kunnen de ijskristallen steeds verder aangroeien tot bijvoorbeeld naaldjes als deze. Dat gaat dan tegen de wind in. Zo hoorde ik later op de radio.
Bramenstruiken waren uitgerust met stekels waar je die gewoonlijk niet aantreft, onschuldige struiken oogden als prikkeldraadhagen.
Maar het vervaarlijke uiterlijk is bedrieglijk, want bij de minste aanraking verpulveren de stekeltjes onder je vingers.

Het brosse ijs zorgde in het bos en langs de oeverlanden voor feeërieke taferelen.

De Japanse kersentuin leek wel in bloei te staan, sprookjesachtig, maar kil en stil in de ochtendmist.

In de beukenlaan hingen de takken loom omlaag, de vruchtdoosjes nog grilliger dan gewoonlijk.

Er waren meer wandelaars, alleen zoals ik of in groepjes, maar iedereen hield zich heel rustig, alles was gedempt. Het was gewoon zo adembenemend mooi.

De overkant van de Poel was nauwelijks te zien. Links van de berk staat deze pol vleesetende planten. Op dit moment op ijsdieet met de kelken vol bevroren water en de kraagjes met ijzig kant omzoomd. De plant wordt echter niet slap en sterft niet af door de vorst, behoudt zelfs grotendeels zijn prachtige kleuren. Om de zonnedauwplantjes weer te zien zullen we wel tot het voorjaar moeten wachten.

Mooi, al die verschillende boomstructuren: de wilg met zijn fijne afhangende takken en de stoere els, in de rug gedekt door een bos van statige populieren. Elders een sierlijke berk, die in z'n eentje wit afsteekt tegen het achterliggende bos, een heel verschil met de gedrongen groeiwijze van de grove den.

Wit, witter, witst....

En toen, heel voorzichtig werd het langzaamaan wat lichter....

.... en begon aarzelend de zon het landschap iets meer diepte en kleur te geven.

Inmiddels was het al middag en werd het voor mij tijd om de fiets weer te pakken en naar huis te gaan. Wat heb ik genoten.