Noorbeekse heuvels met een uitstapje naar België

Begin mei waren we in Maastricht en hadden we gelegenheid voor een wandeling in de Limburgse heuvels. De keuze voor Noorbeek valt nauwelijks nog verrassend te noemen, maar ons verveelt deze omgeving nooit. De zon scheen, een bescheiden windje waaide, ideale omstandigheden voor een fijne wandeling. Noorbeek ontving ons met de meiboom naast de kerk en onderweg lachte en floot het voorjaar ons aan alle kanten toe.
Fris voorjaarsgroen kleurde het landschap in vele tinten met overal de witte accenten van meidoorn, look zonder look en fluitekruid, de graslanden waren doorspekt van gele boterbloemen en paardenbloemen. De bloemige bermen van holle wegen trokken insecten aan, overal zongen de vogels hun hoogste lied. En beneden ons zagen wij Noorbeek verdwijnen en België vastere vormen aannemen.

Het natuurlandschap van Altenbroek lieten we achter ons, toen we rechtsaf sloegen om de steile helling naar St. Pietersvoeren af te dalen. Een weids uitzicht kon alleen de schoonheid van de Voerstreek bevestigen.

Aan onze voeten bloeiden de voorjaarsbloemen in grote getale en velerlei kleuren. Gele sleutelbloemen naderden het eind van hun bloeiperiode, maar ratelaars namen het stokje over. Het blauw van ereprijs en kruipend zenegroen mengde zich koel en moeiteloos met witte margrieten, look zonder look en grote muur. De eerste rozen ontvouwden zich roze boven de koekoeksbloemen. Een ver-Voer-end  florafeestje!

We liepen de route in de goede richting. Dalen op dit pad naar St. Pietersvoeren, terwijl de weg omhoog terug richting Limburg aanmerkelijk minder steil is.

Tussen het prille voorjaarsgroen is het skelet van de bomen nog zo mooi zichtbaar

We hadden Ulvend bereikt, tegen de grens met Nederland. Meer dan aan bezinning waren we toe aan een heerlijk ijsje van het Bakhuis. Brandstof voor het vervolg van onze voettocht met Epen al weldra in zicht.

Met alle alarmerende berichten over de afnemende bijen- en - in het algemeen - insectenstand, kun je alleen maar blij worden van meidoornhagen en bloemenweiden.

Deze weiden bij nadering van Noorbeek waren een effen groen graslaken en de leefomgeving van deze bijzondere koeien en kalveren, die heel vrolijk - misschien voor het eerst buiten - van beneden de wei omhoog kwamen ingerend. Hun uiterlijk viel ons op, omdat een deel van de vacht lichtbruin en glad was en het andere deel donkerder en dikker behaard. Het schijnt een speciaal ras te zijn.

Grote boerderijen met binnenhoven en vriendelijk vakwerkhuizen.

De dekens hingen buiten te luchten en ieder moment verwachtte ik Vrouw Holle om de veertjes in het rond te kloppen. 

Terug bij het startpunt. Wie ooit in Noorbeek gewandeld heeft, kent vast Café d'r Pley.