Van witte Oisterwijkse vennen tot een Brabants blauwe lucht

Om half zeven zaterdagmorgen een blik naar buiten: het regende. Toen we - daarom zonder haast - na negenen opstonden was de wereld wit. Wat een mooie verrassing! Ontbijten, uitchecken en snel op pad voordat alles zou wegsmelten. Want de bewolking was nog dik, maar de temperatuur was het vriespunt voorbij. We wandelden ongeveer hetzelfde traject als vrijdag, maar dan met een grotere lus naar het Diaconieven en het Groot Kolkven. 

Schitterend waren de bomen, een feeërieke witte wereld! Wat een verschil met gisteren.
Opnieuw was het windstil en daardoor zou het nog een poos zo sprookjesachtig prachtig blijven. Maar het drupte en drupte al van de bomen. Het ijs was bij de oevers ook al wat weggesmolten.

Van Esschenven - dankt zijn naam aan de familie Van Esch.

Spetter spat, niet van regen, maar van smeltwater onder de bomen werden wij nat.

Grote wijde vennen en kleine vennetjes, die je bijna moet ontdekken tussen de begroeiïng van struiken, grassen en varens wisselen elkaar hier af. Bospaden, mooie doorkijkjes.

 De Goorvennen (Voorste Goorven), adembenemend mooi toch....?

en plots brak de zon tussen de wolken door en lichtten de besneeuwde stammen en kruinen op...

Het Heiven is een klein intiem vennetje. Aan de kop van het meertje zagen we nog waterplanten, zomers schijnen hier waterlelies te bloeien. Dat komt doordat het water van dit ven en sommige andere vennen, zoals ook het Brandven, voedselrijker zijn. Dat mogen wij mooi vinden, maar het is niet helemaal volgens de bedoelingen van beheerder Natuurmonumenten, omdat dat van nature niet het geval is en zo'n ven dan dichtgroeit. Het Van Esschenven, het Voorste Goorven en het Witven zijn eerder schoongemaakt. Het Heiven lag vroeger midden op de hei, tegen de moerassen van het Goorven aan.

    

Andere vennen danken hun naam aan de gebruikers of het gebruik. Zo was het Diaconessenven vroeger in gebruik en in eigendom van de zusters van het Diaconessenhuis. Uit de Brouwkuip, waar we gisteren omheen waren gelopen, werd water voor de bierbrouwerij gehaald en waarschijnlijk werden daar ook de biertonnen gespoeld, omdat het zulk helder water had. Uit het Brandven - op de foto hieronder - tapte de brandweer water voor de regelmatige voorkomende heidebranden.

Het Groot Kolkven is niet door poolwinden uitgestoven, zoals veel andere vennen, maar het kolkende water van een oude (smeltwater-)rivier heeft het uitgeslepen. Daardoor is het Kolkven ook veel dieper dan de andere Oisterwijkse vennen. Wij bereikten dit ven op het moment dat de zon net door de donkere wolken kwam en zo ontstond een wazige bijna mystieke sfeer. En het smeltwater parelde in duizenden kristalletjes aan bomen en struiken. Prachtig licht, waaraan de foto's nauwelijks recht doen. We hebben er een poosje staan genieten, in de nog steeds alles overheersende stilte.

Het wandelpad stond vol water, sneeuw en ijs en we moesten ons een weg zoeken om het een beetje droog te houden. Een voorbijganger die in deze omgeving thuis was, beaamde dat het water ongewoon hoog stond in de vennen.

Evenals de vorige dagen hebben we op verspreide plekken bosvogels gehoord en gezien, maar op veel plaatsen was het ook heel erg stil. Terwijl we hier liepen, hoorden we al op afstand veel getwiet en getwetter in de bomen en dat bleek afkomstig van een grote troep kruisbekken. Ik heb er nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Het leek wel of ze wakker gepord waren door de steeds krachtiger doorbrekende zon en in de toppen van de bomen poetsten en schudden ze hun verenkleed onder een gezellig babbeltje. Geen mooie foto's zo hoog tegen de lichte lucht, eentje van een vrouwtje voor de documentatie.

Zo kwamen we weer bij Boshut de Venkraai, waar we ons opnieuw lieten verleiden tot een warme chocolademelk om onze weg verkwikt te vervolgen. Wat een prachtige dag!

Prachtige plekjes. De zon deed de sneeuw verdampen en vormde zo een waas boven de grond tussen de bomen.

Op een plaats waar veel sparren langs het pad stonden, ontdekten we een stel goudhaantjes, ook lager in de bomen. Ze waren redelijk dichtbij, maar in de schaduw was het opnieuw lastig om de beweeglijke vogeltjes te fotograferen. Niet scherp, maar vooruit, als vrolijke herinnering:

Deze afgescheurde tak had niet veel houvast meer. Dankzij de windstilte hadden we geen last van deze bedreigingen en kunnen we ons verhaal ongeschonden navertellen..... Een mooi einde van een paar heerlijke dagen in Oisterwijk. Grijs begonnen, wit vervolgd en met een strakblauwe lucht beëindigd.