Herfsttij in het Heuvelland

Met een eerste stapje terug in het voorgaande jaar kom ik op 23 november. Een paar dagen familiebezoek in het zuiden bood gelegenheid tot een wandeling in het Limburgse Heuvelland. De omgeving van Epen biedt vele mogelijkheden en dit keer lieten we de auto achter bij De Smidse en liepen door het land naar de Volmolen aan de Kleine Geul. Het had nog nauwelijks gevroren: de weiden waren nog zomers groen en de bomen waren nog niet allemaal kaal.
Daarna gingen we de weg tussen de landerijen omhoog naar de grens, bovenlangs Terziet, en via de Terzieter beek en Plaat weer terug. Het waaide hard en we zagen donkere wolken langs de hemel jagen om af en toe even plaats te maken voor de zon. Dan kleurden de heuvels in goudgele tot bruin-rode tinten, waartussen een goede fee met een brede armzwaai witte vakwerkhuizen had gestrooid. Wie niet in sprookjes gelooft en door de weergoden wordt gestraft met de gesel van een genadeloze regenbui, kan heil zoeken bij de kapelletjes en kruizen die op vrijwel iedere kruising te vinden zijn.

Misschien heeft dat ons wel geholpen, want we waren nog niet boven of de bui barstte los! Bij het kruis stond een boeren overkapping waar het goed schuilen was tot de ergste regen overgewaaid was. De boer op het land zette zijn aardse werkzaamheden ondanks de regen onvervaard voort.

Toen we Kasteel Beusdal in zicht kregen en de helling afdaalden, brak de zon weer door. Wij baggerden naar beneden naar het dal van de Terzieterbeek. Het dorp Terziet ligt in een omgeving met veel natuurlijke bronnen. Deze voeren hun water af naar de Terzieterbeek, die op zijn beurt weer uitkomt in de Geul, bij de Volmolen.

Terziet, Plaat/Diependaal: als je hier tussen de fraaie vakwerkhuizen en de heuvels loopt, snap je waarom het beschermde dorpsgezichten zijn. De ferme wind die de blaadjes om onze oren waaide, de donkere wolken, waartussen de zon soms even door priemde, en de verlatenheid - we kwamen bijna niemand tegen - riepen een bijna dramatische, onrealistische sfeer op.

Tegen de tijd dat we in het Geuldal terug waren, won de zon het helemaal van de wolken en voor we het wisten zagen we een bijna strakblauwe lucht. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Nog een klein stukje langs de Geul liepen we voordat we ons in de Smidse een pilsje en een kop erwtensoep goed lieten smaken. Een heerlijk aardse afsluiting van een mooie wandeling met hemelse elementen.