Lang leve de lente in de waterleidingduinen!!

10 april was eindelijk zo'n dag dat je de lente kon voelen. De bomen en struiken waren nog nagenoeg kaal, maar de katjes bloeiden en het gonsde van - vooral - de hommels. De tjiftjaf voerde met z'n ritmische riedeltje het zangkoor der vogels aan, maar in sommige bosdelen deed de boompieper zich melodieus goed gelden en ergens in een duinvallei vormden roodborsttapuiten een fraai fluitensemble. Bijna terug bij Panneland werden we nog verrast door een blauwborst. Een mooi voorproefje van het voorjaar.

En dat smaakte naar meer, toen er voor afgelopen vrijdag mooi lenteweer werd voorspeld. Dus repten wij ons weer naar Panneland. In het bos bij de ingang hoor je vaak de luide keelklanken van de boomklever en die is ook altijd wel gemakkelijk te spotten. Lastiger is het om hem met z'n vlotte rondegang om de boomstam ook nog scherp vast te leggen.

De grote bonte specht is hier ook altijd van de partij en niet moeilijk te vinden tussen het net ontluikende bomenblad. Mooi, die tere lentekleuren.

Dit keer presenteerden zich al heel wat meer vogelsoorten, bij voorkeur op de hoogste takken van bomen en struiken om zich goed te laten gelden: hoor en zie, hier ben ik!! Grasmussen, zwartkoppen, gekraagde roodstaarten en lager bij de grond de winterkoninkjes. En hier en daar een soort waar ik nog niet helemaal zeker van ben. In de verte riep een koekoek.

We hebben lang over het Eiland van Rolvers gestruind en als je dan alleen maar vogels en herten tegenkomt en lekker in zonnetje aan het water of op een heuveltje een kleine versterking kunt nuttigen, heb je niets meer nodig om je gelukkig te voelen. Maar die rust is dan ook wel weer van korte duur als ik in een boomtop verderop een vogel ontdek, die ik beter wil zien. Via bosjes en bomen kon ik deze vrij goed naderen: een boomleeuwerik, als ik me niet vergis. Prachtig.

In een andere boomtop, nog wat verder, vertoont deze zanger wel wat gelijkenis. Maar zwaardere strepen op de borst en geler - ik denk een boompieper. Niet ver van ons riep een koekoek.

Zoek de grasmus. Meer in het vizier en luidkeels aanwezig een mannelijke zwartkop.

Hoog boven ons zagen we niet alleen buizerds, maar ook een bruine kiekendief vloog over - herkenbaar op de foto, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Vlinders lieten zich gelukkig dichterbij zien en dan is het toch echt lente. Een hooibeestje, een kleine vuurvlinder en vermoedelijk een kleine parelmoervlinder. Twee dartelende bonte zandoogjes genoten onvermoeibaar van de zonnewarmte. Weer riep een koekoek, niet ver, maar wel onzichtbaar.

Pootjebaden en een frisse slok. Binnenkort heeft de wintervacht weer helemaal plaatsgemaakt voor het zomerkleed.

  Alle neuzen één kant op, behalve eentje.

Langs de bosrand liepen we, toen een fel kleurtje tussen de boomtakken mijn aandacht trok. Helaas konden we niet zo dichtbij sluipen zonder dat de vogel vloog, maar eerder heb ik hier in de duinen nog nooit een gekraagde roodstaart gezien, dus het was een mooie belevenis. Ze waren met z'n tweeën.

Fitis in de meidoorn, een lenteplaatje bij uitstek.

Terwijl we bij het vossenplaatsje een boterham aten, kwam deze flierefluiter op een takje aanwippen. Ik weet nog niet zeker met welke vogel we hier te maken hebben. Een vosje kwam haar dorst lessen en vervolgens verveeld bij ons bedelen, maar daarmee was ze aan het verkeerde adres.

Terug naar de vogels. Op het Zwarteveld is een bossage waar gewoonlijk vogels te vinden zijn. Ze kunnen zich daar bij dreigend gevaar gemakkelijk in verstoppen, maar daardoor lukt het ook niet gemakkelijk om - als je over het open veld aan komt lopen - ze op de foto te krijgen. Des te leuker was het dan ook toen we een stukje verderop een mooi kleurtje in het gras ontwaarden, dat niet meteen wegvloog.

 Toen we niet verder dichterbij durfden te lopen, ben ik gaan zitten en iedere keer een stukje vooruitgeschoven: van een duinricheltje naar beneden en toen weer omhoog, tot ik met mijn voeten in een konijnenhol zat en niet verder kon. Door mijn lage positie waren de grassprietjes niet helemaal te vermijden, maar die horen er tenslotte bij en met het resultaat ben ik blij. Een mooie vrouwtjes tapuit.

De schapen in het lentelicht. Prachtige dieren zijn dit.

En tot slot nog wat lentekleuren. We hebben genoten!
En oh: de koekoek hebben we gevonden, maar niet goed op de foto gekregen, want iedere keer dat we een paar stapjes naderden of opzij stapten voor een beter standpunt, vloog hij een stukje verderop. Hij stak gewoon de draak met ons. Koekoek!