Nu waren de weersomstandigheden in deze kwakkelwinter ook niet altijd even uitnodigend. Veel grauwigheid en nattigheid leveren niet de mooiste foto's op. Dus toen begin februari 's nachts een dun laagje sneeuw was gevallen en de zon de dreigende wolken in bedwang hield, heb ik snel de wandelschoenen aangeschoten. Wat was het toen weer prachtig en zoooo stil!
Doordat de wateren nooit echt bevroren zijn geweest, zochten ook niet veel watervogels hun toevlucht tot de waterleidingduinen. Dat was in februari 2012 bijvoorbeeld wel anders. Nu zag ik hier en daar wel wat zaagbekken, eens een paartje brilduikers, een enkele slobeend en natuurlijk zijn er altijd wel kuifeenden, wilde eenden en veel meerkoeten, maar over het algemeen vond ik het erg rustig op het water.
Van anderen heb ik vernomen dat er dit jaar wel veel wilde zwanen zijn geweest. Deze eenling trof ik niet ver van de vossenplaats aan, heel schuw; zelfs achter de bosjes kon ik niet echt dichtbij komen.
Maar gelukkig waren er ook nog de kleine gevleugelden. Vooral het Goudhaantje heb ik veelvuldig en soms in grote aantallen gezien, vooral in de naaldbomen op het eiland van Rolvers en bij de vossenplaats. Daar zoeken ze, rap en beweeglijk en o zo lastig te fotograferen, de sparren af naar insekten.
Goudhaantjes hebben een voorkeur voor naaldbomen, maar soms....
Langs het Nieuwe Kanaal sloegen een aantal winterkoninkjes alarm en maakten een drukte van jewelste. De oorzaak liet zich niet lang raden, maar verraste me wel. Hoe komt die nu hier, zo ver van bewoning? Hij zag er toch weldoorvoed uit, maar was echt wel op jacht!
Het voordeel van de zachte winter - na de lange, groeizame zomer - was dat er voor de herten genoeg voedsel was. Dus er werd veel gras gegraasd. Op en bij het Zwarteveld vond ik bij verschillende wandeltochtjes steeds grote kuddes mannetjes en even verderop in de vallei groepeerden zich gewoonlijk de dames. Ze zijn op hun hoede, maar - zo weinig schuw als ze toch al zijn - ze rennen in deze tijd van het jaar niet snel weg. Ik blijf op afstand. Hier in het open veld zie je de dieren al van verre, maar tussen de struiken en bomen vallen de herten met hun donkere wintervacht nauwelijks op.
Twee keer werd ik verrast door een groepje hout- of watersnippen die overvlogen, maar die foto's lenen zich niet voor publicatie.
De knisperende frisheid en de sneeuw waren al snel voor de zon verdwenen. Inmiddels is het maart en aan de vogels kun je merken dat het voorjaar is, al blijft het weer gewoonlijk nog somber en koud.
Als je dan eens een mooie dag treft, is hetaltijd zo'n heerlijk rondje wandelen via het Eiland van Rolvers en de vossenplek. Dus daar gaan we nog een keer. Dit keer troffen we Banjer aan - aldus een kenner. De vossenliefhebbers herkennen de verschillende dieren en hebben hen namen gegeven. Banjer is niet bang en liep vlak langs me naar het water voor een verfrissend slokje, zo dichtbij dat ik niet echt een mooie foto kon maken. Ze liep vervolgens het duin in, bleef plots staan met zwaaiende staart en heel alert - en ging er toen op een drafje vandoor.
De reden: daar kwam de oude moervos aan, wat stijf en stram de jeugd voorbij, maar nog altijd actief.
Sinds februari staat er bij de schuilhut een verbodsbord voor het voeren van de vossen. Dat niet iedereen zich daaraan zal houden, bleek vandaag al.
Beneden bij het water kwamen verschillende zangvogels zich laven op de glooiende oevers. We hebben een gele kwikstaart gezien, een winterkoninkje, de vaste jaargasten en ook deze rietgors. Een beetje te ver aan de overkant voor mooie foto's, maar leuk om even naar dat gescharrel te kijken.
Groepjes boompiepers vlogen op en op en op - over het Zwarteveld en plaatsten zich wat mooier in de kijker in de meidoorns.
En nogmaals, de herten - wat zouden de waterleidingduinen zijn zonder deze dieren? Je struikelt er soms bijna over, maar het blijft toch altijd prachtig!
En nu: verlangen naar de lente!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten