12 januari: een zonnige zondag in de Zilkse waterleidingduinen

 Een terugblik op een wandeling door een ander gebied van de AWD dan we gewend zijn.

Het was een heerlijk zonnige winterdag, zo één dat je er wel op uit moet - even energie opdoen in deze natte kwakkelwinter. Panneland op zo'n zondag is niet aan te raden vanwege de smalle toegangsweg en daarom besloten we eens naar De Zilk te gaan. En hoewel het niet eens erg veel verder is, vind ik toch weer een heel ander gebied. Door velden vol droog bruin varenblad bereikten we het enige grote kanaal dat we hier hebben gezien. Hier en daar zijn of worden velden afgegraven om natte duinvalleien te creëren. Een heel dun vliesje ijs bedekte de waterranden van het plasje, een zeldzaamheid in deze softe winter.

Paden door velden vol duindoorn, nog steeds in feloranje tooi, een warm kleuraccent in dit kale bruine seizoen.

Hoge duinen, zandverstuivingen, hellingen open begroeid met talloze soorten mossen en hier en daar een paddenstoel, of dicht begroeid met ondoordringbare bossages. Een wegvluchtend konijn en hertensporen, maar nergens een hert te bekennen. Zijn die er niet in dit gebied?

Gesteelde Stuifbal

Totdat we onderaan een duin plots drie mannetjes zagen staan. Ze bleven op hun dooie gemak, ook toen we ons pad vervolgden en naderbij kwamen.

Op onze terugweg werden we verrast door een kudde van zeker 20 herten, allemaal mannetjes, van spitsers tot volwassen knapen. Ze liepen rustig te grazen aan het eind van het veld. In tegenstelling tot de vorige strenge winter is er nu genoeg voedsel.

Hoezo geen herten in dit gebied? We hoorden het kletteren van geweien en ontdekten al snel verderop onder een groepje bomen de jonge mannetjes die de confrontatie met elkaar waren aangegaan. En ook hier bleek weer een heel groep rond te lopen, eveneens allemaal mannetjes van verschillende leeftijden. Ze waren niet de enige grazers: een flinke kudde schapen moet hier blijkbaar meewerken aan het onderhoud van het gebied. Prachtige dieren trouwens met hun mooi gekromde hoorns, fraaie kleuren en een vacht alsof ze zo van de kapper kwamen. Maar het zijn geen makke schapen, ze zetten het sneller op een lopen dan al die herten.

De zon begint te dalen, nog één keer genieten van de warme tinten van duindoorn en wilde rozenbottels.
Het was een mooie wandeling en weer eens wat anders, maar ik kan niet anders zeggen dat mijn hart toch wel in Panneland ligt.