Lenteboden in de Middelpolder (Amstelveen/Ouderkerk)

De lente begint zich op veel plaatsen te manifesteren.
3 en 5 maart waren twee zonnige dagen, waarop ik tussen de andere bedrijven door, op de fiets ben gestapt voor een rondje Middelpolder, nieuwsgierig of er ook onder de vogelbevolking al wijzigingen en lentegevoelens vielen te bespeuren.

Alles is nog zo grauw en bruin, maar het aardige van het kale land is wel dat je goed kunt zien waar alle waterlopen en natte plaatsen te vinden zijn. Als het gras en riet straks weer hoger staat, is daarvan weinig terug te zien. Hoewel - naar mijn indruk - minder dan in koude winters, zijn er ook dit jaar weer veel smienten te vinden. Het herkenbare fluiten is al van verre te horen, de smientjes dobberen in het water of doen zich te goed aan het gras in de weilanden en af en toe vliegt een hele meute, opgeschrikt door het een of ander - op om met een wijde boog met z'n allen in het water een veilig heenkomen te zoeken. Er valt hier altijd wel wat te beleven.

Een jonge zwaan in het natte weiland lijkt een beetje minachtend naar het kleinere grut rondom om te kijken.

Enkele scholeksters hadden hun plekje in de polder al weer gevonden. Scholeksters overwinteren bij de kustwateren, maar hun broedgebieden zijn meer landinwaarts. Toevallig leerde ik afgelopen zondag bij Vroege Vogels weer wat meer over scholeksters, m.n. de "soos": Vroege Vogels Fragment

In de Middelpolder zijn veel oude boerderijen en landhuisjes verdwenen. Sommige van deze woonplaatsen en tuinen zijn nu recreatieruimte geworden d.w.z. uitgerust met bankjes of een picknick tafel voor het aangenaam verpozen. Andere, zoals bij het vogelscherm, zijn niet meer als oude woonplaats ter herkennen of het moest zijn vanwege de grote narcissen en sneeuwklokjes, die alle veranderingen overleefd hebben.

Jammer dat de tweede zwaan met de kop iets achter de voorste verdwijnt. Ze kwamen zo mooi aanvliegen met de zon op hun vleugels. Maar een van de zwanen kreeg ik in de rondvlucht nog wel goed in beeld. Het was simpelweg genieten, maar verder weinig bijzonders.

Totdat er ineens een grote vlucht vogels als uit het niets kwam aanvliegen. Er zullen vele mensen zijn die meer in vervoering raken van de Arena (op de achtergrond) dan van deze wulpen, maar mijn dag kon niet meer stuk! Het waren er een stuk of 300 die in het weiland bij het vogelscherm landden. Alle snavels dezelfde kant op, even de omgeving afspeuren en dan onmiddellijk op zoek naar eten.
In hun slipstream kwam een vijftigtal kieviten, terwijl zich even later nog een groepje scholeksters bij het gezelschap voegde. Kortom: het was ineens een levendige bedoening in de polder!

In een nabije sloot zwom een wintertaling, mooie eendjes - vooral natuurlijk de mannetjes - met hun strakke belijning en fraaie kleuren. In de belendende sloot waren er nog meer, samen met de dames en wat slobeenden. Krakeenden onderscheiden zich minder door hun kleuren, maar het zijn in al hun bescheidenheid ook mooie eenden. Het mannetje is grijzig met een donkere snavel, het vrouwtje heeft een bruiner verenkleed en een oranje snavel.

Ondertussen verspreidden de wulpen zich alle kanten op over het land en gaven het grasland een natuurlijke verticuleerbeurt.

Iets verderop was een paartje futen bezig met het bouwen van een nest. Dan wordt het toch echt lente! De rietkraag aan mijn kant van het water belemmerde me het vrije zicht op de vogels, maar daardoor voelden ze zich waarschijnlijk ook redelijk veilig zodat ze ongestoord hun gang gingen.

Het nest bouwen werd afgewisseld met een rustig dansje, een kalme liefdesverklaring.

Opnieuw een voorbij vliegende zwaan. Het contrast van de skyline van de Bijlmer met de teruggewonnen natuur in het vlakke polderland.

Twee dagen later was het na een nacht van vorst aanmerkelijk kouder. Op sommige plaatsen zou de dunne ijslaag tot in de middag ondanks de zon niet verdwijnen. De smientjes bivakkeerden tot aan de rand van het ijs. 

Een paar nijlganzen nam het er lekker van in het zonnetje, ze badderden, poetsten en schudden de veren dat het een lieve lust was.

Een acrobatische buiging is nodig om bij alle veertjes en hoekjes te kunnen komen, wat een souplesse!

Mooie smientenman

Van de wulpen geen spoor meer, maar dit keer wel heel veel meeuwen. 

Ik kom hier altijd wel een paartje slobeenden tegen, blijkbaar behoren ze tot de vaste bewoners.
De kieviten kregen de lente ook al aardig in de kop. Enkelen buitelden en baltsten er lustig op los. Vrolijk!

Een paartje grote Canadese ganzen - hoewel op behoorlijke afstand - hielden me nauwlettend in de gaten.

Een aantal aalscholvers genoot van het zonnetje in een boom vlakbij de rioolzuivering. Daar houden zich altijd veel meeuwen op.

Iets zal hen opgeschrikt hebben, want ineens vloog de hele meute op.

Ook de smienten zochten hun heenkomen weer in het water.....

en een groepje kauwen zocht hun heil in de boom bij de aalscholvers.

Maar dat maakte het evenwicht op die lange tak ineens wat wankel....

....en als je maatje dan ook nog wegvliegt, vergt het heel wat balanceerkunst om stand te houden.

En toen waren ze ineens allemaal weg. En voor mij was het ook tijd om naar huis te gaan.

Warme winter in de Waterleidingduinen

We kunnen op een zeer zachte winter terugkijken. Pas in februari was er sprake van wat winterse omstandigheden, maar ook dat verschilde nogal in de verschillende delen van ons land. Terwijl bij ons in het westen na een lichte-vorst-nacht de zon het land al snel opwarmde, schaatste men in het oosten des lands op de weg.  Prachtige luchten en sneeuwfoto's zagen we op het NOS journaal, maar hier kwamen we niet verder dan de grauwheid van natte sneeuw. 

In de natuurfoto's overheerst dan ook vooral het grijs en bruin, dus dat noodt niet altijd tot weidse wandelingen. Maar het jaar 2015 hebben we toch heel fijn kunnen afronden met een paar heerlijke wandelingen in de AWD. De damherten hadden ook hun wintertinten aangenomen, dit mannetje keek ons onbevreesd aan. De grijzige vos hieronder troffen we een beetje verstopt op een rustig plekje bij een van de kanalen aan.

Dit andere vosje heeft de prachtige warme vossenkleur zoals we die graag zien. Het lijkt een kwestie van leeftijd. Er komen hier mensen die de vossen in deze omgeving kennen en meer over hen kunnen vertellen dan ik.

De wind speelde door het gras in de duinen en de zon gaf het een gouden glansje.

Het water tussen het  Ruigvlak en het Westerkanaal was drooggelegd om schoongemaakt te worden. De wit drogende wieren (?) bedekten de bodem als een dik wollig tapijt. De herten begrepen dat ze er geen natte voetjes aan over zouden houden en namen de kortste weg naar de overkant.

Een week later, 28 december, bracht een prachtige maandag in een week kerstvakantie. Dus.....!

Ik houd van het effect van tegenlicht, als 's morgens de zon laag tussen de bomen en over de velden strijkt. Dit mannetje bleek, toen hij wegliep, een geschonden gewei te hebben. Resultaat van bronstgevechten?

Maar aan deze stoere kerel mankeert niets, hij is prachtig en kijkt de wereld in alsof hij zich daarvan ten volle bewust is! De kleintjes hieronder zijn de verwondering nog niet voorbij.

Deze winter heb ik weinig watervogels gezien. Soms een paar wilde zwanen en een paartje brilduikers en ook de gebruikelijke eenden, reigers en futen gaven acte de présence, maar nooit in grote aantallen en niet veel andere soorten. Het zal het gevolg zijn van het ontbreken van vorst, waardoor er een ruime keus aan open wateren was.

Voordat we weer gelegenheid voor de duinen hadden was het eind februari, maar dan ook weer een heerlijke zonnige dag. Het Eiland van Rovers is een prachtige plaats om rond te struinen: mosgroene valleien tussen de lage duinen, natte delen en een zeer gevarieerde begroeiïng. En damherten.

En veel vogels. Goudhaantjes laten zich altijd moeilijk in de lens vangen, maar ik ben nogal gek op die kleine rappe vogeltjes met hun ijldunne piepjes.

Bij de vossenplaats was geen vos te zien, maar verderop aan de overkant van het water lag in een holletje van het duin onbekommerd een vosje te slapen. Kop op de voorpootjes. Alsof hij wist dat al die mensen en lenzen daar lekker toch niet mogen komen. Voor mijn lens te ver voor een mooie foto, maar dit is wel zo natuurlijk.

In het kanaal dat twee maanden geleden droog lag voor een grote schoonmaakbeurt, stond nu weer water, maar nog niet tot de normale waterhoogte. Mooi schoon en prachtig helder groenblauw was het water onder de blauwe wolkenlucht. En met die gele rietkragen levert dat toch weer een mooi plaatje op. Heel in de verte een kerktoren van Zandvoort.

 Er is geen gebrek aan voedsel deze winter en deze groep met vooral jonge mannetjes en spitsers doen zich tegoed aan de grassen.

Veel foto's van herten in dit blog, een bescheiden hommage. Want bij de laatste omzwervingen vroeg ik me wel steeds af hoe het bij de volgende wandeling zou zijn, nu de provincie toestemming heeft gegeven voor afschot van damherten. De laatste barrière is met de uitspraak van de rechter van 10 maart weggenomen. Het is natuurlijk triest dat dit zal gaan gebeuren en we zullen minder van deze mooie dieren kunnen genieten, omdat ze niet alleen in aantal zullen afnemen maar ook schuwer zullen worden. Maar als de natuur niet zelf tot een evenwicht komt, is een menselijke ingreep onvermijdelijk. Het is zoals het is. Laten we hopen dat we weer veel soorten bloemen en vlinders terugkrijgen, want ik heb best wat gemist in de laatste zomermaanden, en dat het natuurlijk evenwicht langzamerhand wordt hersteld.