18 februari: Waverhoek Botshol

Na lange tijd ben ik weer eens naar de polder bij Botshol gegaan. Samen met een vriendin, dus nog gezellig ook. Volgens de weervoorspellingen zou de temperatuur niet ver boven nul komen, maar het was bladstil en de zon gaf al warmte, zodat het als een heerlijk lentedagje voelde. Het water was nagenoeg rimpelloos.
Veel kolganzen, grauwe ganzen en een aardige groep brandganzen bevond zich hier op en rond het water.
Wilde eenden, smienten, wintertalingen en een enkele pijlstaart hebben we eveneens gesignaleerd.

Een vogelaar met een Swarovski kijker attendeerde ons op een paar grutto's, die zo tussen de ganzen liepen te fourageren dat wij ze niet met onze apparatuur konden zien. Hij was zo vriendelijk ons ook een kijkje te gunnen. Dank! Even later zagen we er nog een paar opvliegen. Totaal waren er een stuk of vier / vijf.

De schapenwei bij de boerderij leek een tribune van ganzen, mooi gezicht.

Over de dijk naar Botshol lopend, heb je in deze winterkaalheid nog zicht op de sloten en plassen tussen de rietkragen. Elzen en berken vormen een mooi contrast met de uitgestrekte rietvelden. Tot mijn verrassing ontdekten we daar een mannelijke brilduiker. Brilduikers heb ik in de AWD regelmatig gezien, maar hier nog nooit. 

De katjes beginnen uit te lopen. Een winterkoninkje scharrelde in het riet en vloog steeds een stukje voor ons uit, niet zonder een paar keer op een paaltje te poseren. Je bent niet voor niets koning, tenslotte.

De ganzen op de schapenwei waren bij de nadering van andere voetgangers van de dijk gevlucht. Brandganzen lijken de voorkeur te geven aan deze kant van het gebied. Ook bij eerdere gelegenheden trof ik ze altijd op de landjes bij de boerderij aan, terwijl de grauwe en rotganzen overal te vinden zijn.
De ganzen zijn behoorlijk schuw, bij het minste of geringste vliegen ze op, soms met honderden tegelijkertijd. Dan lijkt de hele lucht in beweging en is het gedaan met de stilte in de polder totdat ze een stukje verder weer neerstrijken en de rust weerkeert. De smienten waren vandaag wat slaperig en lieten maar een enkel fluitje horen.

Plots kwamen er tussen de ganzen door twee hazen aangerend, met scherpe wendingen zigzaggend door het weiland. Ik ben geen hazenexpert, maar had toch stellig de indruk dat het een rammelaar was die een moer achterna zat. Soms leek ze hem heel even een kans te willen geven om er dan met een spurt weer vandoor te gaan. Plotsklaps ging hij een heel andere kant op, haar met een verbaasde blik in de grote ogen alleen achterlatend. Tja.....