Etang de Thau omgeving: Sète, Frontignan Plage en Mèze

Sète is nu niet bepaald de eerste stad waaraan je denkt als je het over Frankrijk hebt. Toch is het na Marseille de belangrijkste haven aan de Middellandse Zeekust. Een deel van Sète is hoog boven de zee tegen de Mont Saint Clair gebouwd. Aan de andere kant ligt het meer van Thau en op dat lagere niveau loopt ook het Canal du Midi door de stad om uit te komen in de Middellandse Zee. Met een rijke historie zijn dit voldoende ingrediënten om een flinke toeristenstroom aan te trekken. Het leek ons dan ook verstandig om niet met de auto tot het centrum door te rijden. We vonden een prima parkeerplaats bij een modern winkelcentrum vanwaar we over het voetpad langs de kust naar het stadje zelf konden lopen. Zo zie je nog eens wat! De kaap kent een speciale flora en wordt verantwoord beheerd en biedt een mooi uitzicht over de blauwe Méditerranée en de verschillende delen van het stadje.

Wat waren we blij dat we de auto hadden achtergelaten! Er is een grote ondergrondse parkeergarage, maar voordat je daar bent.... Sète bleek zo leuk als de reisgidsen beloven: de haven met vissersboten en plezierjachten en alle bedrijvigheid die daarbij hoort, de kades met de vele restaurantjes en winkeltjes, het Canal du Midi en andere kanalen en vele bruggen, waardoor Sète de bijnaam Venetië van de Languedoc heeft gekregen, het mooie licht en prachtig blauw van het water - statige gebouwen en oude platanen maken het plaatje compleet. Het was bovendien marktdag en een Franse markt brengt weer een heel ander kleurenpalet met zich mee.

Grand Hotel aan de kade, art nouveau

En dan: een zee-verse lunch bij Francois, volmaakt met een glas van de plaatselijke Picpoul de Pinet

Als je vanuit Sète doorrijdt naar de kust bij Frontignan en dan tussen de meren en de zee door naar Les Aresquiers, kom je bij een smalle landtong of dam tussen het Etang de Pierre Blanche en de zee. Met een beetje geluk kun je de auto daar nog kwijt en ergens een plekje op het (deels naakt-) strand zoeken of, zoals wij hebben gedaan, de landstrook en de rand van het meer verkennen. 

Er zouden hier flamingo's zijn, maar die hebben we beslist niet aangetroffen. Op een paar eenden en enkele strandplevieren na, waren hier geen watervogels. Wel veel vogeltjes, die ik op grond van hun voorkomen en vlieggedrag tot Graszangers heb herleid. En met zulke bloemen en kruiden is het niet vreemd dat er veel insekten en vlinders waren. 

Aan de noordwestzijde van het meer van Thau ligt het oude vissersdorpje Mèze. Langs een oud dorpsplein met een caroussel en een terras, langs de oude vishal liepen we door smalle straatjes naar het haventje. Langs wat eenvoudige restaurantjes aan de kade loop je in een enkele minuut naar het andere hart van Mèze: het kanaal, geflankeerd door een kade met talloze seafood restaurantjes. 

Een paar jaar geleden waren we toevallig in Mèze op een moment dat een water jousting tournooi plaatsvond. Na het startschot worden enkele (in mijn herinnering tweetallen) van deze kleurige traditionele boten door potsierlijk verklede roeiers voortbewogen terwijl bovenop de "ladder" een man (of soms vrouw) met een lans de opponent van een andere boot in het water probeert te kieperen. Het publiek dat in verschillende kampen was verdeeld, liet zich daarbij natuurlijk niet onbetuigd. Zo genoten wij destijds van een spectaculaire competitie, die we ons nog goed herinneren.

Languedoc: Marseillan en het Bassin de Thau en omgeving

Het leek ons fijn om eerst een paar dagen aan de kust te relaxen. Marseillan Plage (iets ten noorden van Cap d'Agde) was gunstig gelegen omdat we vandaar gemakkelijk verder volgens plan de Languedoc konden intrekken.

Flower Camping Robinson is gelegen naast het kanaal dat in het zeehaventje uitmondt en wel aan de rustige kant. Langs het kanaal loop je in een paar minuten naar de doorgaande weg en de brug en vandaar in korte tijd naar het dorp. Wij vonden het heerlijk om dat 's avonds te doen als we in het dorp gingen eten. Want met verse vis en schelpdieren zo binnen handbereik, hebben we deze dagen niet zelf gekookt, maar ons heerlijk laten verwennen. Na het eten teruglopen langs het kanaal, genietend van de zwoele zomeravond, de hengelaars en de lichtjes of nog even op het strand, was een mooie afsluiter van deze warme zomerdagen.

Marseillan Plage is wat je zou kunnen noemen een "levendig" plaatsje. Beslist geen parel aan de kust, maar voor wie van wat vertier houdt, is er genoeg te beleven en je struikelt er over de eettenten en allerhande strandwinkeltjes. Aan de rand van de stad is een enorm kermisterrein en op het strand valt er altijd van alles te beleven.

Voor ons schuilt de charme van deze omgeving meer in het Bassin van Thau en allerlei andere meertjes en lagunes, die niet alleen de kweekplaatsen vormen voor de oesters en mosselen, waar de streek zo om bekend is, maar die ook mooie natuurgebieden vormen.

Ik ben een keer richting Marseillan (het oude dorp aan het Bassin de Thau) gefietst. Halverwege is er een klein fietspaadje tussen de verschillende wateren door naar het einde van een landtong, waar je een mooi uitzicht over het meer hebt.

Aan de andere kant ligt het Etang de Bagnas, een beschermd natuurgebied. Alleen op een van de rondwandelingen met een gids heb je hier toegang. Wij zijn een klein stukje het pad ingelopen, aangetrokken door de schoonheid van het gebied en de vele vogels. In de rietkragen en oeverbomen zaten o.a. veel karekieten, die we wel gehoord en gezien hebben, maar die zich lastig lieten fotograferen tussen het riet en gebladerte. 

De weg naar Cap d'Agde loopt langs de zuidkant van dit meer van Bagnas en daar ben ik op een vroege ochtend nog eens naar toe gefietst. Dit is blijkbaar een broedgebied van Steltkluten, want niet alleen volwassen steltkluten trof ik hier aan, maar ook juvenielen. Het was hier heel stil en in het rimpelloze water schreden de hoogpotigen met hun spiegelbeeld sierlijk voort, onderwijl zoekend naar voedsel. Plots kwam de zon door en kleurde alles warm, bijna oranje. Stil genieten op een rotsblok, de rust slechts onderbroken door de regelmatige roep van moeder kluut en het klikken van mijn camera.

Via het fietspad terug naar Marseillan passeerde ik een ander kanaal, waar een zilverreiger stond, maar ook hier weer een steltkluut met haar kroost. Een stukje verder gelopen, waren het de zwaluwen die de dienst uitmaakten. Luidkeels landden ze op de doorbuigende rietstengels om daar even te rusten of al snel weer hun vliegcapriolen voort te zetten.